Frans wegrestaurant

Kinderen gisteren op tijd naar bed want we vertrokken vanmorgen om 2.30 uur.

Van Spanje terug naar huis.

1930 km.

Jan houdt me de hele nacht wakker door enge dromen en Tom spuugt na 100 km al de hele P onder. Heerlijk, zo'n terugtocht.

Piet-Hein en ik wisselen regelmatig van chauffeursstoel. Tot de middag als t tijd wordt om te eten.

We mikken op Mac Donalds, maar je zult net zien dat je die nu niet tegen komt.

Dan maar ergens anders, maar 't ziet er allemaal zo ranzig uit dat we toch unaniem besluiten door te rijden voor de Mac.

Maar die komt niet.

1650 km verder en ik doodmoe gaan we dan toch maar voor zo'n ander wegrestaurant.

Eenmaal binnen bestel ik in mijn beste Frans vier burgers.

De kokkin begint voor mijn neus vier papieren bordjes uit te spreiden.

Ze gooit en vier broodjes op die ze helemaal vol mayo en ketchup smeert.

Gatver!

Ik vraag of ze een beetje mayo apart op het bordje wil doen voor de frietjes. 'Non'. Ik kan bij de kassa voor € 0,60 zakjes mayo kopen waar 2 ml in zit. Zeikwijf. Ze gaat verder met haar ritueel en ik hoor opeens achter me stevig Frans gevloek en geschreeuw van een vrouw. Ik draai me geschrokken om en zie een andere kokkin....en Tom. Shit. Ik snel er naartoe en zie dat de kokkin een chocolade taartje op een papieren bordje kwakt en deze voor Tom pleurt, schreeuwend dat hij moet betalen.

De toch altijd stoere Tom ziet wat witjes.

Mijn oog richt zich op het taartje en ziet dat deze, in tegenstelling tot zijn chocolade tweelingbroertjes in de vitrine, een versierseltje mist.

Verbouwereerd vraag ik :" Tom, heb jij dat met je vingers eraf gepulkt en opgegeten?!" Tom kijkt me een beetje nietszeggend aan en haalt zijn schouders op. Tom: "Ik prikte er alleen een beetje met mijn vinger in.....".

Ik tier: "Godver Tom, je gaat toch niet met je vingers aan eten komen dat nog verkocht moet worden! Je gaat überhaupt niet met je vingers aan eten zitten! En dat chocolaatje dat erop zat is zeker weggevlogen! Nou vriend, niks te hamburger. Het taartje is nu je avond eten."

Tom begint te huilen.

Tom: ''Maar ik heb hongeeeeer. Mag ik t taartje van mijn zakgeld kopen en dan toch een hamburger? Ik zal het nooooit meer doen!"

Ik mopper: "Prima. Dat kost je dan 2 weken zakgeld."

Snik...slobber...huil...

"Ok mama...".

Kokkin twee is ondertussen niet gestopt met mij de huid vol te schelden.

"Of ik dat wel betaal?"

Ze kijkt voldaan als Tom brult.

Inmiddels begint dat andere wijf te blèren dat ik mijn ranzige vier hamburgers moet komen halen.

Ik sleep mezelf naar de kassa met vier kleffe hamburgers en een verneukt chocolade taartje.

Kokkin één doet inmiddels de kassa.

Ze kijkt me in mijn bloeddoorlopen, onopgemaakte, wal ogen en vraagt venijnige: "Aveq mayonaise?"

Ik zucht en kraam de Franse volzin uit: "Qui".