Whaaaaats up??
- Judith Gordon v. Bokhoven
- 25 apr 2018
- 2 minuten om te lezen
Ouders van pubers kennen het.
Dingen afpakken van hun kinderen.
Waarom?
Pure onmacht.
Ze niet baas kunnen en dan uit frustratie roepen: “Ik pak alles af mannetje!!!”
En ja, wie A zegt moet ook B zeggen.
Dus ik neem de PlayStation controllers, iPhone, iPad en laptop in beslag.
Ben ik dan beter af?
Echt niet.
Dan begint de ellende pas echt want dan gaat het mannetje zich vervelen.
En wat doet het mannetjes als hij zich gaat vervelen?
Klieren.
En laat ik er nou eentje hebben die dat tot kunst heeft verheven.
Maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik houd dapper stand.
Totdat ik moet inzien dat mijn puber niet voor één gat te vangen is.
Ik zit nietsvermoedend op een terrasje en wil net een appje sturen naar een vriendin.
Zie ik opeens dat ik aan het appen ben.
Nogmaals, dat IK aan het appen ben.
Met een vriendinnetje van mijn jongste zoon.
Hoe kan dat nou weer?
De letters schieten voorbij op mijn telefoon, maar ik typ niet.
Ik zeg tegen het vriendinnetje dat ik me helemaal kapot verveel en vraag: "Jij komt morgen gwn en neemt je laptop mee zeg ik dat ik naar buiten ga en kunnen we gewoon in een van de hotels chillen".
Het vriendinnetje vraagt nog vriendelijk of dat wel mag van mijn moeder?
Nee, maar ik ga dan wel in de tuin voetballen, dat ontdekt mijn moeder toch niet.
Ondertussen bel ik Piet-Hein met de mededeling dat mijn jongste waarschijnlijk mijn computer aan het hacken is.
Zijn laptop hadden we tenslotte afgepakt.
Kort daarna vallen de berichten stil en meteen verdwijnt de hele conversatie tussen mij en het vriendinnetje van mijn telefoon scherm.
Bewijs verwijderd.
Na Lubach overwoog ik om van Facebook af te gaan.
Maar ik moet niet vrezen voor Mark Zuckerberg, maar voor ons jongste mannetje.
Opmerkingen