Murphy ’s Law

Piet-Hein is op reis. Super leuk.

Maar op een of andere manier, of de duvel ermee speelt, gaat hier dan van alles mis.

Maar dan ook echt van alles.

Eén klein voorbeeld.

Alle klanten zijn vandaag laat. Autopech. Vliegshow in Volkel. Beurs in Tilburg. Of gewoon ordinaire vrijdagmiddag file.

Om 21.30 uur komen de beursgangers.

De Cannabis beurs in Tilburg wel te verstaan.

Vier kerels met pupillen zo groot als tennisballen en een wietlucht om hen heen waar je U tegen zegt. Fransmannen.

“Merde, jullie meuren naar wiet!”

Ik weet niet of je vrijpostiger wordt van dit werk, of dat het gewoon mijn karakter is.

Mijn opmerking liet geen ruimte voor negeren dus ze legden het uit.

Het waren telers.

Ze hoopten morgen een eerste prijs te behalen op de beurs voor het beste zaad.

“Okay”, denk ik dan, “In het kader van de legalisatie van coffeeshops, goed dat ze bezig zijn met goed zaad.”

Mijn laatste ontvangst (de auto-pechers) was om 22.30 uur.

Hèhè, pyjama aan, nog even Netflixen en naar bed.

23.45 uur word ik wakker gemaakt.

Staat een stoner voor de deur.

“We zijn onze autosleutel kwijt onder de kersenboom!!”.

Zucht.

Ik slaap half. Mijn Frans is ruk. Hij is een grote man en ik ben een klein vrouwtje.

Ik in mijn pyjama mee.

Nu moet je even beeld-denken:

Het is middernacht en er staan vier grote Franse kerels, stoned, licht in paniek, in hun onderbroek met het lampje van hun telefoon het gras af te speuren onder mijn kersenboom.

Wat doe je dan?

Nou, wat iedere “moeder” in zo’n geval doet.

Ze alle vier ALS DE SODEMIETER naar bed sturen.

Vanmorgen bij het ontbijt zijn de sleutels gevonden.

Ze zaten in zijn broekzak.