Na inspanning, plat plassen

Ik ben de Nijmeegse vierdaagse aan het lopen.

Wat een top sfeertje, wat een verbroederde mensen, wat een enthousiaste studenten die ons om 5 uur uitzwaaien, wat een prachtige marsliederen, wat een live muziek, wat een humor, wat een cadeautjes onderweg in de vorm van versnaperingen.

Maar oh, oh, wat een inspanning.

Naast al die prachtige, oprecht positieve zaken, is er slechts één klein probleempje: De Dixies.

Als er één, tien of twintig Dixies zijn dan is de rij één, tien of twintig meter lang.

En je moet veel drinken.

Dus je moet veel plassen.

Kortom, na verloop van tijd ga je, net als de mannen, in de bosjes plassen.

Zo geschiedde.

Piet-Hein moest even wachten omdat ik een mooi struikje zag op de dijk.

Ik erheen.

Beetje takken aan de kant duwen.

Open plekje zoeken.

Beetje schuin maar goedgekeurd.

Broek naar beneden.

Hurken.

En toen maakte ik een inschattingsfout.

Na 120 km zijn je bovenbeenspieren niet meer van hetzelfde kaliber.

Ik gil en lazer achterover, met mijn broek op mijn knieën, in mijn blote flamoes, zo van de dijk af.

Kortom, wat heb ik hiervan geleerd?

Na inspanning, plat plassen.